Tokyo DisneySea: ongeëvenaarde themaparkperfectie

In onze allereerste reisplannen die naar Japan wezen vormde Tokio de basis en niet enkel voor de stad, maar zeker ook voor Tokyo DisneySea, een van de twee parken van het Tokyo Disney Resort.

Tokyo DisneySea stond hoog op ons lijstje van pretparken die we nog willen doen. In totaal hadden we drie dagen uitgetrokken voor het Tokyo Disney Resort. Het ticketsysteem maakt parkhoppen pas mogelijk vanaf de derde dag en het vervelende is dat meerdagentickets opeenvolgend opgebruikt moeten worden. In Tokio zijn ze dus een pak minder flexibel dan in Anaheim, Orlando en Parijs en dat zorgde voor de nodige kopzorgen, maar daarover verder meer.

Vervoer

Vanaf ons hotel moesten we een dikke tien minuten wandelen naar station Hatchobori van waar we in vijftien minuten in station Maihama stonden, het station van het Resort. Dat ging dus weer bijzonder vlot, helemaal op zijn Japans.

Vanaf Maihama heb je de keuze naar welk park je gaat: voor Tokyo Disneyland ga je naar rechts en ga je best te voet, voor Tokyo DisneySea moet je naar links en neem je best de (prijzige) monorail die je tot aan de ingang van het park brengt. Die monorail rijdt trouwens in tegenwijzerzin waardoor het nog best een lang stukje rijden is. Opvallend is dat de trein je een blik laat werpen op de coulissen van Tokyo Disneyland, hoogst ongebruikelijk voor Disney dat zijn ‘magie’ zoveel mogelijk magisch wil houden voor de bezoekers. De rit boven de parkeerterreinen en bouwwerven is alvast helemaal niet magisch en het is dan ook moeilijk om in de sfeer te komen.

Dat wordt echter helemaal goed gemaakt wanneer je het station van Tokyo DisneySea nadert. De ingang van het park is indrukwekkend en is al een eerste kennismaking met wat er achter die ingang allemaal verscholen ligt. De gigantische wereldbol op het voorplein doet wat denken aan de bekende Universal globe, maar hij wijkt er toch genoeg van af om te spreken van een rip-off.

Net zoals in elk Disneypark werd onze rugzak gecontroleerd vooraleer we naar binnen mochten, al was die controle hier echt de meest belachelijke (in de zin van: nutteloze en geheel voor de show) die we al zijn tegengekomen. Maar soit, het gaat om het idee zeker?

Themagebieden

Het park kent zeven themagebieden die tot in de puntjes zijn uitgewerkt. Allemaal draaien ze rond water en vormen ze eigenlijk een soort van haven, maar dan telkens in een ander deel van de wereld, of de fictieve Disneywereld. Het gaat om Mediterranean Harbor dat de facto een Italiaans themagebied is (de naamkeuze is dus iets te ruim), American Waterfront, Port Discovery, Mysterious Island, Mermaid Lagoon, Lost River Delta en Arabian Coast.

Dit is zo ongelooflijk knap gedaan!

Net zoals in Disneyland Paris wordt de ingang hier gevormd door een hotel. Hotel MiraCosta zorgt voor de perfecte entree tot het perfecte themapark. Het hotel doet een beetje denken aan Hotel Colosseo van Europa-Park, maar dan stiekem nog beter en grootser, zonder afbreuk te willen doen aan wat de familie Mack in Rust heeft neergepoot. Meteen kregen we zicht op Mount Prometheus, de grote vulkaan die in het centrum van het park ligt en die hét icoon van Tokyo DisneySea is. Hij is zelfs zichtbaar tot in Tokio. Het fort met gouden koepels dat er frontaal tegen gebouwd is bezorgt alweer een momentje van kippenvel. Dit is zo ongelooflijk knap gedaan!

Paniek!

Momenten later sloeg onze verwondering om in ware horror. We zagen op het infobord immers verschijnen dat de topattractie Journey to the Center of the Earth gesloten was vandaag. De paniek sloeg ons om het hart! In principe zou het geen drama zijn wanneer een attractie gesloten is, maar deze behoort tot de toppers van het park en wordt zelfs wereldwijd geroemd, dus dit was wel degelijk een ramp! Goed, op dit moment konden we er niet veel aan veranderen en we zouden later wel nadenken over een oplossing, als die er al was.

Fastpass

Net zoals in elk Disneypark kan je ook in de parken van Tokio gebruik maken van fastpassen. Mooi systeem (hoewel o.a. Europa-Park bewijst dat het zonder ook perfect kan) maar het heeft een keerzijde die we hier weer aan den lijve mochten ondervinden. Doordat je naar de attractie zelf moet om er eentje te halen kost het je enorm veel tijd en het resultaat was dat we bijna een halve dag in slechts Port Discovery, American Waterfront en Los River Delta waren geweest, een handvol attracties afgevinkt. Je blijft als het ware ter plekke trappelen en een logisch rondje park wordt zo wel heel moeilijk.

Surprise!

Toen we in Port Discovery op het parkmapje stonden te kijken, kwam een Japanse medewerkster (ik blijf het woordje ‘castmember’ te elitair vinden en al lang niet meer kloppen gezien de teruglopende vriendelijkheid in zowel Anaheim als Orlando) op ons toe gestapt met de vraag of ze ons kon helpen. We maakten met handen en voeten duidelijk dat dat niet nodig was, maar besloten onze kans te grijpen en het probleem-Journey aan te kaarten. De paniek werd alleen maar groter want de attractie zou volgens haar terug open gaan net wanneer onze drie opeenvolgende dagen voorbij waren. Met onze huidige tickets zouden we hem dus niet kunnen doen.

Ze zag hoe erg we dat vonden en besloot onze dag wat op te vrolijken. Eerst vroeg ze of we van popcorn hielden maar daar moesten we negatief op antwoorden. Daarop zei ze (de vele puntjes proberen weer te geven hoe zeer ze naar haar woorden moest zoeken): “Wait… … (gebaar, gebaar) … … … surprise… …” Verdwaasd bleven we braaf staan toen ze plots terug kwam met een fastpass die we naar keuze konden gebruiken bij één van de vier voorgestelde attracties. Mooie geste geheel in Disneystijl, maar dat loste het probleem-Journey natuurlijk niet op. Daar kon het brave kind uiteraard niks aan doen en ze had de pijn toch een beetje verlicht. Met een brede glimlach een de nodige zwaaitjes namen we afscheid van haar, nog steeds een beetje beteuterd en stilaan aanvaardend dat we in Tokyo DisneySea zouden geweest zijn zonder Journey to the Center of the Earth gedaan te hebben. We besloten maar verder van de dag te genieten en later eens tot aan de Guest Relations te gaan om te bekijken hoe we dit konden oplossen.

Attracties

Port Discovery

Door al dat geschrijf hierboven lijkt het wel of we geen attracties deden. Uiteraard was dat wel het geval en de eerste was Nemo & Friends SeaRider. Dit was een van de attracties met de langste wachttijden de hele dag door en dat is te verklaren door Nemo uiteraard; de attractie zelf vonden we absoluut niet de moeite. Het is een zoveelste simulator en hij bracht niks wat we nog nooit elders gezien hadden. Het was de tachtig minuten (het waren er vijftig toen we begonnen) dan ook niet waard.

Later op de dag zouden we in Port Discovery nog de attractie Aquatopia doen, een supergrappige attractie die er alleen op uit is je nat te krijgen. Zeer welkom in deze temperaturen!

American Waterfront

Volgende aan de beurt was Tower of Terror, die je wellicht ook kent uit Parijs. In tegenstelling tot de versies van Orlando en Parijs, die rond de Twilight Zone draaien, is deze compleet anders gethematiseerd en dat was wel eens leuk. Het gebouw ziet er helemaal anders uit en inhoudelijk kan hij ook niet méér verschillen. Het verhaal draait rond hoteleigenaar Hightower die artefacten van over de hele wereld verzamelt (lees: steelt). Zo ook Shiriki, een exotisch beeldje. Shiriki doet Hightower verdwijnen en vervloekt zijn hotel. Het knapste is ongetwijfeld de verdwijntruc in de voorshow. Ik ga hier verder niet op in, maar als je er ooit geraakt, let er dan zeker op.

Hoe goed het verhaal is, zo slecht is de ritopbouw. Waar je in Orlando en Parijs verrast wordt door de wisselende stijgingen en dalingen, is de opbouw hier zo voorspelbaar als de pest. De Japanners waren duidelijk laaiend enthousiast, wij vonden het tegenvallen. Jammer, want daardoor is het geen topper geworden.

Lost River Delta

In deze themazone deden we Indiana Jones Adventure: Temple of the Crystal Skull en Raging Spirits. Die eerste is zo goed als een volledige kopie van Indiana Jones Adventure in Disneyland Anaheim. Oké, het thema is lichtjes anders (er komt geen vuur aan te pas) maar eigenlijk gaat het om hetzelfde. Dat neemt niet weg dat dit soort attracties steengoed blijven. Ze zijn misschien wel de beste innovaties die Disney ooit gepresenteerd heeft en laten we hopen dat er snel eentje naar Parijs komt.

In tegenstelling tot Anaheim waar de attractie verscholen ligt, is hij hier prominent in het landschap aanwezig met een indrukwekkende tempel die de hele Lost River Delta domineert. Het gebied is overigens heel sfeervol maar ook zeer druk.

Naast Indiana Jones ligt nog een attractie die rond de bekende avonturier gethematiseerd is: Raging Spirits. Dit is een kopie van Indiana Jones et le Temple du Péril in Disneyland Parijs. De versie in Parijs durft je al eens hoofdpijn bezorgen, hier was het een van de tamste achtbanen die we ooit al gedaan hebben. Een groter contrast kon er niet zijn.

Arabian Coast

We wandelden Lost River Delta uit en kwamen in een weer ongelooflijk knap themagebied: Arabian Coast. Dit is wat Fata Morgana in de Efteling had kunnen zijn. Het is een bijzonder sfeervol en groot gebied met smalle Arabische steegjes, een darkride, een show, een restaurant en nog enkele andere attracties.

Maar bovenal: hier kan je Sindbad’s Storybook Voyage vinden, een van de beste darkrides die Disney ooit gebouwd heeft, althans naar onze bescheiden mening. De animatronics in deze darkride bewegen ongelooflijk soepel. De cartooneske manier van voorstellen werkt perfect zonder te karikaturaal te worden en de soundtrack geschreven door Alan Menken is fenomenaal. Daardoor vaar je als het ware doorheen een musical met Sindbad als centrale figuur die het verhaal vorm geeft door in elke nieuwe scene op te duiken als getalenteerd zanger. De eerste keer vonden we hem leuk, maar vanaf de tweede keer begonnen we hem echt fantastisch te vinden. Het zou uiteindelijk de attractie worden die we het vaakst gedaan hadden in het Tokyo Disney Resort. Gelukkig was het hier nooit wachten…

In de Casbah Food Court kozen we groenten in currysaus, een lekker vegetarisch gerechtje. Ook de tweede dag zouden we hier nog eens komen eten, vooral omdat onze maaltijd in Risorante di Canaletto, een restaurant met bediening aan tafel, enorm was tegengevallen qua hoeveelheid. Het was onze duurste Disneymaaltijd maar hij was in letterlijk vijf happen op waardoor we nog wel moesten zoeken naar ander eten. Alweer was ons het zo bejubelde Disney-eten een tegenvaller van formaat.

Niet in de Casbah Food Court dus, al werd hier een negatief puntje van het park blootgelegd. Een half uur in de rij staan voor je je bestelling kan doen is te lang, terwijl de helft van de counters niet in gebruik was. Dat zijn dingen waar een mens moe van wordt en die je in zo’n toppark niet zou mogen tegenkomen.

In The Magic Lamp Theater kregen we een show voorgeschoteld die de Japanners wel leuk vonden (er werd regelmatig luid gelachen) maar waar wij geen bal van verstonden. Niet erg, want de airco in de zaal zorgde voor wat koelte en die was weer zeer welkom.

Mermaid Lagoon

In de themazone Mermaid Lagoon draait alles rond, hoe raad je het, de Kleine Zeemeermin. Het grootste deel van de themazone bestaat uit Triton’s Kingdom, een indoor deel met airco en vooral gericht op de kids. Wat Disney hier weer neergepoot heeft is opzienbarend en zelfs voor ons uitdagend om dingen te gaan ontdekken die in de hal (wat een afschuwelijk woord voor dit gebied) verborgen zitten.

Hoofdattractie is King Triton’s Concert in het Mermaid Lagoon Theater, een grootse show in een prachtige zaal met animatronics en acrobatie met Ariel in de hoofdrol.

Vanop een bepaald punt heb je een prachtig zicht over zowel de Mermaid Lagoon als de Arabian Coast en Mount Prometheus en dan besef je weer dat je in het indrukwekkendste themapark ter wereld rondloopt.

Mysterious Island

Hoewel niet het grootste is dit zeker wel het meest bizarre themagebied ooit gezien in een pretpark. Het blies ons niet van onze sokken zoals Hogsmeade en Diagon Alley dat deden, maar het is wel enorm indrukwekkend. Dit gebied is opgebouwd rond de eerder vermelde vulkaan en is geheel geïnspireerd op de verhalen van Jules Verne zoals ook Discoveryland in Disneyland Paris daar inspiratie vond. Er zijn dus gelijkenissen in stijl terug te vinden.

De naam van het gebied is niet verkeerd gekozen want dat het een mysterieuze boel is, is zeker. De vulkaan en de krater gevuld met water domineren de omgeving. Opborrelend water, vreemde geluiden en de rokende vulkaan maken het plaatje compleet.

In Mysterious Island bevinden zich twee attracties: 20.000 Leagues under the Sea en Journey to the Center of the Earth. Die tweede was dus niet voor nu, de eerste wel. Het is een darkride die een onderwateravontuur simuleert. De onderzeeërs zijn behoorlijk claustrofobisch maar het is best een geslaagde attractie.

Het probleem-Journey

Het werd stilaan tijd om eens na te denken over wat we zouden aanvangen met Journey to the Center of the Earth. Moesten we onze tickets herboeken of zouden we alles laten zoals het was en aanvaarden dat we hem niet zouden kunnen doen.

We trokken naar de Guest Relations om ons probleem voor te leggen. We wisten al dat Japan een weinig flexibel regeltjesland is, dus vermoedden dat het opschuiven van onze hopperdag van donderdag naar zaterdag wellicht niet zou kunnen. We probeerden wel, want een ander ticket zou ons twee nadelen opleveren: we zouden niet meer kunnen hoppen en we zouden geld moeten bijleggen.

Voor een keer sprak de medewerkster gelukkig aanvaardbaar Engels en begreep ons probleem en onze vraag.

Voor een keer sprak de medewerkster gelukkig aanvaardbaar Engels en begreep ons probleem en onze vraag. Ze verdween enkele keren naar het bureau maar kwam telkens met hetzelfde antwoord: de datum opschuiven is geen optie en de enige manier zou een downgrade zijn van het driedagen- naar een tweedagenticket waarbij we het verschil terugbetaald kregen, uiteraard mits annulatie- en administratiekosten. Dan zouden we een nieuw dagticket voor Tokyo DisneySea moeten kopen met de nadelen van dien: niet hoppen en extra kosten. Dat hield risico’s in, want we waren nog niet in Tokyo Disneyland geweest en stel dat het daar ongelooflijk druk zou zijn waardoor we niet rond zouden geraken, dan was die hopperdag nog een extraatje. Op dit moment de knoop doorhakken durfden we dus niet en stelden de beslissing uit tot de avond nadien, wanneer we in Tokyo Disneyland waren.

Uiteindelijk zouden we de tickets toch omboeken. Tokyo Disneyland was ons niet zo bevallen en een tweede keer hoefde niet meer. Het hopperprobleem was daarmee opgelost. Alleen kostte het nu extra, maar dat namen we er dan maar bij.

Fantasmic!

We trokken opnieuw het park in om enkele attracties opnieuw te doen, wat rond te wandelen en te genieten van gewoon te zijn in dit park. Eén topper moest echter nog komen: Fantasmic! Die show hadden we al in Orlando en Anaheim gezien en vinden we een van de betere, zo niet de beste, Disney-avondshow. We keken er dus naar uit hem hier ook nog eens te kunnen zien.

Helaas was de aanpak en opbouw compleet afwijkend van de Amerikaanse versies waardoor teleurstelling niet te vermijden was. De show mist de spectaculaire opbouw en moet het vooral hebben van projecties op een centrale kegel die al snel gaan vervelen. Jammer!

Tweede bezoek

De Disneyparken in Tokio durven gigantisch druk te zijn en weekends vermijd je sowieso beter.

Met het herboeken van onze tickets hadden we dus nog een dag Tokyo DisneySea tegoed, niet op donderdag maar op zaterdag en dat hield een risico in. De Disneyparken in Tokio durven gigantisch druk te zijn en weekends vermijd je sowieso beter, dus de schrik zat er een beetje in dat we niet veel zouden kunnen doen. Die vrees bleek geheel ongegrond want het was wel drukker dan dinsdag, maar helemaal niet dramatisch. Zo beleefden we weer een prima dag. We hoefden niet meer van attractie naar attractie te gaan maar konden genieten van het park zelf en het is zo dat je pas echt begint te zien hoe knap en sfeervol dit allemaal is. Het park heeft zeker niet het grootste attractie-aanbod en kan zeker in één dag bezocht worden mits de drukte geen roet in het eten gooit, maar een tweede dag is echt wel aangewezen als je verder wil gaan dan alleen maar de attracties.

Journey to the Center of the Earth

Ik kan me inbeelden dat je die naam al beu gelezen bent, maar helaas domineerde hij onze Disneydagen doordat hij gesloten was op onze eerste dag. Nu konden we hem dus wel doen. Was hij nu al die moeite waard? Niet echt. Het is een knappe attractie die in de vulkaan verstopt zit en het idee van afdalen in de vulkaan en daar vreemde wezens tegenkomen is echt wel leuk, maar het overtuigde ons toch niet helemaal. Het ritsysteem is hetzelfde als dat van Test Track in EPCOT en Radiator Springs Racers in Disney California Adventure maar ze hebben de mogelijkheden hier niet helemaal benut en dat is op zich jammer. Het snelle deel is veel te kort waardoor de klemtoon helemaal op het darkridegedeelte komt te liggen en dat is dan net niet overtuigend genoeg.

Onze lichte teleurstelling neemt natuurlijk niet weg dat hij effectief tot de toppers van het park behoort, al is het maar door de ligging in de vulkaan en de speciale sfeer die rond de attractie hangt en die bijna beter is dan de attractie zelf.

Onze mening

Vermoedelijk is wel duidelijk wat we van Tokyo DisneySea vinden. Elke pretparkfan zou hier geweest moeten zijn om eens te kunnen ervaren wat er gerealiseerd kan worden wanneer budget zo goed als geen beperking vormt. Het park moet het niet hebben van de attracties op zich, want dat zijn vaak al dan niet gemuteerde versies van andere Disney-parken, maar de omgeving waarin ze zo perfect passen is onbeschrijflijk. Geen enkele themazone overtrof wat ons betreft Hogsmeade en Diagon Alley in Universal’s Islands of Adventure en Universal Studios Orlando maar het park als geheel is ongeëvenaard; geen enkel park kan beter!