Reeds enkele jaren vluchten Sofie en ik graag weg van de feestdrukte. Aan het rond de tafel zitten met Kerst hebben we ruim voldoende en dat nog eens overdoen met nieuwjaar hoeft voor ons echt niet. Een citytrip in deze periode van het jaar is een bijzonder gezellige vervanger. Zo bezochten we de voorbije jaren al Berlijn, twee keer Londen en Wenen. Bij deze jaarovergang was Parijs aan de beurt.
Parijs is voor ons geen onbekende stad, in tegendeel. Het is de stad die we wellicht het best kennen. Dat heeft te maken met het feit dat we er samen al enkele keren geweest zijn en aan het feit dat we beiden met onze school ook jaarlijks in de Lichtstad te vinden zijn.
In het verleden beperkten we onze bezoeken steeds tot het grote toeristische centrum en weken we daar slechts enkele keren en slechts voorzichtig van af. Op dit tripje kozen we er bewust voor het centrum grotendeels te mijden en op verkenning te gaan in de arrondissementen die rond de kern liggen. We kwamen tot de ontdekking dat Parijs veel te bieden heeft naast de wereldberoemde highlights.
We namen de Thalys in Brussel-Zuid en een klein anderhalf uur later stonden we in de Franse hoofdstad. Dat alleen al is een luxe die maakt dat Parijs zowat de snelst bereikbare grote stad is (Amsterdam kunnen we bezwaarlijk als ‘groot’ beschouwen). Ons hotel lag dit keer in het XIde arrondissement, niet ver van de Place de la Bastille en vlakbij een metrostation. In Parijs moet je trouwens al wat doen om níet in de buurt van een metrostation te zijn…
Bataclan
Een eerste stop van onze wandeling was de Bataclan, de concertzaal die zo’n drie jaar geleden de hel geweest moet zijn. Tegen de gevel hangt een herdenkingsplaatje en tegenover het gebouw, in een tuintje aan de Boulevard Voltaire, is een grotere herdenkingsplaats ingericht waar de negentig namen te lezen zijn van de slachtoffers die in koelen bloede vermoord werden door terroristen van IS terwijl ze als ratten in de val zaten. De tijd gaat snel en vreemd genoeg zijn we door de gebeurtenissen daarna meer gewend geraakt aan dit soort wreedheden, maar toch word je – terecht – stil als je op deze plaats staat.
Père-Lachaise
Vreemd dat zo’n spookkerkhof echt bestaat en niet alleen in films.
Via de Boulevard Richard Lenoir wandelden we verder naar de Rue Oberkampf waar duidelijk werd dat Parijs binnen de Périphérique veel gezichten heeft. Hier geen statige gebouwen en een aangename sfeer, maar eerder het gevoel in een banlieue te zijn, hoewel dit geen banlieue is uiteraard. Hier wonen duidelijk niet de rijksten van Parijs en dat merk je aan alles. De sfeer is wat minder aanlokkelijk en sommige straten ogen zelfs wat beangstigend. Toch hebben we ons niet onveilig gevoeld, dat zou wat kort door de bocht geweest zijn. We passeerden even langs het Musée Edith Piaf waar de bekende Parijse zangeres nog gewoond heeft en wandelden zo verder naar misschien wel het beroemdste kerkhof ter wereld: het Cimetière du Père-Lachaise. Dit kerkhof wordt jaarlijks door meer dan drie miljoen mensen bezocht – stel je voor – en dat heeft uiteraard te maken met het feit dat heel wat beroemdheden hier hun laatste rustplaats vonden. Het kerkhof telt zo’n 69.000 grafzerken waarvan er 30.000 erkend zijn als beschermd monument. Onder andere de grafmonumenten van Molière, De La Fontaine en Oscar Wilde hebben die status.
Veel te zien dus, ook al lijkt dat een beetje vreemd voor een kerkhof. Toch is Père-Lachaise absoluut de moeite waard, al was het maar om de indrukwekkende ligging, tegen de heuvel Champ-l’Evêque. Dat levert iedere keer opnieuw een totaal ander beeld op. We bezochten niet het hele kerkhof want dat zou ons te veel tijd gekost hebben. Wel wandelden we door de Avenue Principale (ja, de ‘straten’ in Père-Lachaise hebben zelfs namen) naar het graf van Jim Morrison om via de top van de heuvel terug te keren naar de Boulevard de Ménilmontant. Sofie vatte ons bezoek aan het kerkhof mooi samen: “Vreemd dat zo’n spookkerkhof echt bestaat en niet alleen in films”.
Parc de Belleville
Na een opwarmende chocolat chaud bij Les Polissons (hier werd nog eens duidelijk dat je voor vriendelijkheid niet naar Parijs moet komen) wandelden we verder naar het Parc de Belleville, opnieuw gelegen op een heuvel. Na een goede beklimming in Père-Lachaise mochten we hier dus opnieuw trappen op. Het park op zich stelt niet zo heel veel voor in deze tijd van het jaar, maar we kunnen ons inbeelden dat dit een leuke plek is in de zomer. Op de 108 meter hoge top is een panoramisch terras van waar je een mooi uitzicht hebt over Parijs. Onder andere de Eiffeltoren, de Tour Montparnasse, Arc de Triomphe en de Opéra Garnier zijn in de verte te zien en zo wordt duidelijk hoe groot Parijs eigenlijk is. Het was duidelijk dat we niet meer in het toeristische Parijs waren. Dit was het Parijs van de Parijzenaars die met hun gezinnetje een wandeling komen doen of die met een stokbrood in de hand voorbij lopen. We namen het uitzicht in ons op en daalden terug de heuvel af richting metrostation Couronnes. Het begon inmiddels snel donker te worden en we wilden de dag niet te lang maken.
We namen de metro richting hypercentrum van Parijs: Les Halles. Hier was de drukte van een heel andere orde dan waar we de dag grotendeels doorgebracht hadden en dus was het weer even wennen aan de horden toeristen die zich als mieren doorheen de straten begaven.
We wandelden wat rond doorheen de wijk Beaubourg en sloten de dag af met een etentje in Little Italy Caffé, waar we vijf jaar geleden ook een hapje zijn komen eten. Het restaurantje ligt in de Rue Montorgueil, één van de ontelbare oh zo gezellige straten van Parijs. Als je in de buurt bent van Les Halles, wandel dan zeker eens wat verder. De straat ligt bezaaid met versevoedingswinkels, cafés en restaurants met gezellige terrasjes, ook ’s winters.
