Le réveillon
Het was inmiddels avond geworden en de laatste uren van 2018 waren geteld. Van aan de Place de la Contrescarpe wandelden we bergaf richting metrostation in het hart van het Quartier Latin. De grote nieuwjaarsfestiviteiten situeren zich in Parijs niet aan de Eiffeltoren maar op de Champs-Elysées, dus namen we de metro om klokslag 17u (vanaf nu was het gratis tot 12u op 1 januari) richting Place de la Concorde om al eens te gaan kijken. Er was nog niet heel veel te zien, maar de Champs-Elysées werd wel al afgesloten voor het verkeer. Later op de avond zouden we terugkeren voor de overgang.
We wandelden verder tot aan Les Halles voor ons oudejaarsavondmenu in de Pizza Hut. Zalig om niet gebonden te zijn aan die verplichte nummertjes altijd: jezelf optutten, op bezoek bij iemand en vervolgens uren met de benen onder tafel. Het is niet aan ons besteed. Geef ons maar een citytripje zoals deze. Het was nog wat te vroeg om naar de Champs-Elysées te gaan dus namen we de fiets richting hotel om daar nog een uurtje rust te nemen om dan terug te keren naar de Place de la Concorde. Het was inmiddels iets over 10 toen we daar aankwamen. Een groot deel van Parijs was afgesloten voor het verkeer en er was een ware exodus op gang gekomen richting Arc de Triomphe. Parijs liep letterlijk leeg: aan Les Halles en het Centre Pompidou, anders een plaats die bruist van leven, was het zo goed als uitgestorven geraakt.
Aangekomen op de Place de la Concorde schoven we drie kwartier aan om de Champs-Elysées op te geraken. De strenge controles waren daar verantwoordelijk voor. Een gigantische mensenmassa was zichtbaar; achteraf bleek dat het om zo’n 300.000 mensen ging. Behoorlijk indrukwekkend dus. In tegenstelling tot o.a. Londen biedt Parijs geen gigantisch vuurwerk aan. De klemtoon ligt op een projectieshow tegen de Arc de Triomphe met aansluitend een bescheiden vuurwerkje. Achteraf bekeken was het helemaal de moeite niet waard. Het aftellen was er plots en het vuurwerk was niet om naar huis over te schrijven. We stonden wellicht ook wat te ver van de Arc de Triomphe, maar toch. Londen blijft wat dat betreft voorlopig onklopbaar.
Iets na middernacht vertrokken we weer terug naar het hotel, eerst een stukje te voet en dan weer gezwind met Velib’. Onze eerste activiteit van het jaar was alvast een originele; met de fiets door Parijs! Op 1 januari namen we de IZY weer naar Brussel en zat ons tripje erop.
Onze mening
Het was een bijzondere citytrip. Ondanks het feit dat we al vaak in Parijs waren, hebben we de stad op een heel andere manier leren kennen. Parijs barst echt van de gezellige plekjes, ook en misschien wel vooral buiten de bekende toeristische routes. Er valt zo veel te ontdekken, en daar hebben we deze keer een fractie van gedaan. Ook de Velib’ was een ontdekking en smaakt zeker naar meer. Je ervaart de stad bovengronds en kan toch langere afstanden overbruggen. Een pracht van een systeem, ook voor toeristen, en daar gaan we zeker nog gebruik van maken!
Oudejaarsavond is dan weer niet zo bijzonder in Parijs. Het is een massa-evenement maar de organisatie kan niet tippen aan die van Londen. Ook de sfeer was behoorlijk ver weg waar het in Londen net knalt van sfeer én vuurwerk. Maar goed, we hebben het nu ook eens in Parijs meegemaakt.
