Madeira is een erg divers eiland met honderden kilometers wandelpaden, watervallen, spectaculaire zee-uitzichten en charmante dorpjes. Op onze reis kozen we een dag uit een beetje alles van dat, en leerden we wat het is om op Madeira met de auto te rijden.
We vertrokken niet te laat in het hotel met twee doelen: Rabaçal in het binnenland en Porto Moniz aan de noordkust. We hadden vooral zin in een afwisselende dag, dus combineerden we een wandeling in dat eerste en gewoon wat rondhangen in dat tweede.
Rabaçal
Voor wie Madeira al bezocht heeft, is Rabaçal ongetwijfeld geen onbekende. Het minidorpje ligt in het binnenland verscholen in een vallei waar je niet meer met de auto heen kan en is het beginpunt van twee indrukwekkende, deels elkaar overlappende wandelingen: de route naar de Riscowaterval (PR6.1) en die naar de 25 Fontes (PR6). Wij kwamen vandaag voor de waterval, al beseften we dat we zo niet echt efficiënt bezig waren. De eerste kilometers van beide wandelingen overlappen immers en we zouden later nog terugkeren voor de 25 Fontes.
Alvorens een woordje over de Riscowaterval is het echter even beter stil te staan bij hoe we in Rabaçal geraakten. Ons van geen kwaad bewust vertrokken we vol goede moed en hadden we Waze ingeschakeld om ons naar Rabaçal te brengen. GPS is echter iets waar we de dagen nadien niet meer blindelings op vertrouwden. Dat ding durft al eens af te wijken van de grote verbindingswegen omdat een GPS toch altijd iets van betweterigs in zich heeft, maar op Madeira is dat niet zo fijn. Wij ondervonden aan den lijve dat autorijden op die manier niet bijster ontspannend is. De reden? De soms smalle bergwegen die vaak zeer, maar echt zéér steil zijn. Het binnenland van Madeira is 1400 tot ruwweg 1800 meter hoog en als je weet dat het van de noord- tot de zuidkust slechts 20 kilometer is in vogelvlucht, dan hoeven we er geen tekening bij te maken. Van zodra je de smalle kuststrook verlaat, gaat het pijlsnel de hoogte in, met alle haarspeldbochten, afgronden en wolken plots onder je van dien. We zagen dit totaal niet komen en waren een beetje verrast.
Wat ons nog verrast had, was dat de thermometer nog slechts 14° aanduidde toen we arriveerden op de parking aan de ER110 bij Rabaçal. We wisten dat Madeira serieuze temperatuurschommelingen kent, maar toch verbaasde het ons hoe fris het plots was.
Riscowaterval
Zoals reeds gezegd: het dorpje zelf is sinds vele jaren niet meer met de auto bereikbaar en je moet je bolide achterlaten op een parking op een bergplateau. Je kan dan, tegen betaling, een shuttlebusje nemen naar het dorpje of je kan de afdaling te voet doen, uiteraard gratis. Die weg is niet bijster interessant, maar we konden het natuurlijk weer niet laten.
Een eindje verderop staan wegwijzers die ons enigszins in verwarring brachten, maar eigenlijk is het simpel: alle wegen leiden naar Rabaçal, hier toch. Je hoeft enkel steeds ‘Casa do Rabaçal’ aan te houden en dan kom je er wel.
Aan het boswachtershuis, waar je een hapje en een drankje kan kopen, starten dan de eigenlijke wandelingen. Het was nog steeds bijzonder fris. De zon probeerde door de wolken te breken en dat lukte toch al een beetje. Na een korte plaspauze gingen we op pad. De wandeling naar de waterval is, net als die naar de 25 Fontes, een levadawandeling. Je wandelt bijna voortdurend langs een aquaduct dat water uit de bergen naar de zuidkust brengt. Dat betekent ook dat de wandeling niet al te moeilijk is. De Riscowaterval is dan ook prima haalbaar als je niet zo goed te been bent. Het eerste deel kan je je laten brengen met de shuttlebus; het tweede deel vergt een kleine inspanning.
Niet lang na de splitsing die naar de 25 Fontes leidt, zagen we de waterval in al haar glorie verschijnen. Vanop een hoogte van 100 meter stort het water zich op een elegante manier de dieperik in. Op het moment dat wij er waren was de waterval geen indrukwekkend schouwspel, maar eerder een feeëriek tafereel, bijzonder mooi om naar te kijken. Wanneer we wat dichterbij wandelden, liepen we langs een hoge rots waartegen het opspattende water weer naar beneden kwam en we dus wat nat werden. Het deed ons een beetje denken aan de Vernal Fall in Yosemite National Park. gelukkig was de temperatuur al aardig gestegen waardoor dit geen straf was.
De terugweg tot aan Casa do Rabaçal was weer vrij eenvoudig. Aan het boswachtershuis besloten we de terugtocht naar de parking toch te voet te doen, wat ons een dik half uur extra wandelen opleverde met een hoogteverschil van zo’n 200 meter. We bedachten dat we de volgende keer misschien toch best de shuttlebus zouden nemen…
Porto Moniz
Iets na de middag stapten we de auto weer in en reden we via de ER110 oostwaarts richting Porto Moniz. Onderweg reden we langs grazende koeien die pal langs de weg stonden, altijd lachen! De weg ligt vrij hoog waardoor we lang zicht hadden op de zee, aan twee zijden van het eiland, met wolken die onder ons hingen. Pracht van een weg was dat!
Naar mate we Porto Moniz naderden, zagen we voor het eerst ook vele bloemen opduiken langs de weg. In de lente moet dit een indrukwekkend schouwspel opleveren en dan lijkt de bijnaam ‘bloemeneiland’ ons ook zeker niet gestolen.
De afdaling naar Porto Moniz was geweldig. Zigzaggend reden we van zo’n 400 meter hoogte naar zeeniveau met het dorpje diep onder ons, badend in het zonlicht en omzoomd door de woeste golven van de Atlantische Oceaan. Het dorpje zelf is op zich niet zo interessant, maar de ligging des te meer en vooral de natuurlijke zwembaden waarvoor de plaats bekend is. Op twee plaatsen werden natuurlijke poeltjes verder uitgebouwd zodat er zwembaden ontstonden die hun water rechtstreeks uit de zee halen bij vloed, wanneer de golven over de randen stromen.
Er zijn in Porto Moniz twee natuurlijke zwembaden. De eerste vind je aan de oostrand van het dorp. Hier is de toegang gratis en kan je echt tussen rotspartijen zwemmen. Het andere zwembad ligt aan de westrand en is betalend. Dit is ook helemaal uitgebouwd met vele faciliteiten. Het is hier dat, wanneer de zee onstuimig is, je je aan de rand van het zwembad kan vastklampen in afwachting dat de golven je eraf gooien en je meters verder in het zwembad weer loslaten. Vandaag besloten we enkel te kijken naar het schouwspel, maar enkele dagen later zouden we het echt komen ervaren. In een latere blogpost daar meer over.
We spendeerden enkele uurtjes in Porto Moniz en genoten ten volle van de omgeving. Dit zou voor ons een van de toppers van het eiland worden. Het is gewoon bijzonder leuk hier te zijn. De smalle strook waar het dorpje op ligt, gekneld tussen de gigantisch hoge kliffen aan de ene kant en de ruwe zee aan de andere kant, is fantastisch.
Noordkust
In de late namiddag verlieten we Porto Moniz en reden via de VE2 een eindje langs de ruige en indrukwekkende noordkust. Langs de VE2 loopt de oude kustweg waar je letterlijk onder een waterval door moet rijden, maar die weg was helaas gedurende heel onze reis afgesloten wegens lawinegevaar. Heel spijtig, want de weg zou behoorlijk indrukwekkend zijn. Gelukkig werden we op de VE2 ook al getrakteerd op magnifieke uitzichten. Net voorbij Seixal hielden we even halt voor de Bridal Veil-waterval, een waterval die zich vanaf een van de kliffen in zee stort. Ze was nu niet zo indrukwekkend als we verwacht hadden, maar het leverde toch een mooi plaatje op.
In São Vicente reden we weer zuidwaarts richting Ribeira Brava. Op deze route heb je twee mogelijkheden: de Encumeada pas die over de bergen gaat en de tunnel die het een stuk sneller en gemakkelijker maakt. Wij kozen nu voor die tweede optie aangezien we de Encumeadapas nog zouden doen op een later moment.
Cabo Girão
Op de terugweg naar Funchal passeerden we langs een andere obligate stop op Madeira en dus besloten we die ineens mee te nemen. De Cabo Girão is met 580 meter een van de hoogste kliffen ter wereld. Er werd een skywalk geïnstalleerd zodat je recht de dieperik in kan kijken. Het uitkijkpunt levert een prachtig panorama op en de skywalk is leuk, maar we vonden het nu ook weer niet zó speciaal. We kregen het nodige amusement toen we een jongedame bezig zagen die de perfecte instagramfoto wilde op de skywalk en die haar vriend tientallen foto’s liet nemen met alle fake gedoe van dien. Grappig en zielig tegelijk…
De dag sloten we af met een etentje in Indian Palace, aan de Estrada Monumental in Funchal. De perfecte afsluiter na een bijzonder afwisselende en vermoeiende dag.
Onze mening
We hadden er een vermoeiende maar zeer afwisselende dag opzitten. We hebben de vele gezichten van Madeira op één dag kunnen ontdekken. De Riscowaterval moet je zeker gezien hebben. Zorg dat je nog voor de middag of in de late namiddag op de parking bent, anders wordt het moeilijk. Porto Moniz is een absolute must. Dit dorpje is fantastisch om gewoon rond te hangen. De noordkust is ook een absolute must. Cabo Girão moet je ook gezien hebben omwille van de statistieken, maar voor de rest vonden wij het zeker niet het figuurlijke hoogtepunt.
