Goed anderhalve dag hadden we tot nu toe gespendeerd in Kioto en we hadden inmiddels al goed door dat het in de stad vooral om tempels draait. Meerdere mensen hadden ons geadviseerd meer tijd te voorzien in Kioto, maar dat leek ons in de huidige wetenschap niet zo zinvol. Eén bezienswaardigheid die haast wereldberoemd is hadden we nog niet gezien, en dat maakte dat we toch nog een halve dag zouden blijven alvorens naar Tokio te vertrekken.
We hebben het uiteraard over het befaamde bamboebos dat zich aan de rand van de stad bevindt. Als je in Google de zoektermen ‘Kyoto’ en ‘bamboo’ intikt, kom je de mooiste foto’s tegen en het zou gewrongen hebben dat we de stad toch hadden verlaten zonder het gezien te hebben, ook al wisten we dat het internet de situatie eens te meer zou verdraaien en het bos eigenlijk niet zo groot is.
Arashiyama
We checkten ‘s ochtend op tijd uit en wandelden weer naar het station van Kioto, waar we inmiddels goed onze weg begonnen te vinden. Op spoor 32 wachtte de trein naar Arashiyama, een buitenwijk van Kioto waar het bamboebos, een aantal tempels en het apenpark te vinden zijn. Eigenlijk moesten we maar gewoon de toeristenmassa volgen en dan kwamen we er wel. Dat valt trouwens op: in Kioto kom je een pak meer westerse toeristen tegen dan in Osaka waar we ons eerder een curiositeit voelden.
Op een kwartiertje stonden we in Arashiyama en kon de overlevingstocht door de Japanse hitte weer beginnen. De thermometer gaf 38 graden aan en de vochtigheid maakte dat het zweet weer snel van onze gezichten druppelde. Het begon stilaan hallucinant te worden en iedere dag leek een overlevingstocht te worden die bijzonder uitputtend was.
Veel bamboe
Hoofdreden – voor ons althans – om naar hier te komen was dus het bamboebos. Op zo’n zevenhonderd meter van het station lag de ingang en helaas moesten we vaststellen dat de vele foto’s op internet van dit gebied niet verraden wat voor toeristenmagneet dit is. De massa was niet te overzien en dus heel wat charme was meteen weg. Tot aan de ingang van het bos zijn winkeltjes waar je eten, drinken en souvenirtjes kan kopen. Het doet een beetje denken aan de straat die leidt naar de Sacré-Coeur in Parijs of de weg richting Manneken Pis in Brussel.
Het bos zelf is niet zo groot; dat werd al snel duidelijk. Op zo’n tien minuten waren we er door, en dat is dan met foto’s nemen inbegrepen. Toegegeven: de hitte liet niet toe om lang en vaak stil te staan dus konden we niet anders dan doorstappen; alleen op die manier was het nog enigszins te doen. Door de mensenmassa was het niet mogelijk deftige foto’s te nemen. Als je plaatjes wil maken zoals je die op internet vindt, moet je zeer vroeg of zeer laat komen. Alleen dan maak je kans om er iets deftigs van te maken. Blij dat we het bamboebos toch nog gezien hebben, maar onder de indruk waren we niet echt.
Arashiyama
Nu al terugkeren naar het station vonden we een beetje gek, dus wandelden we nog even doorheen Arashiyama. Vanuit de zuidelijke ingang van het bos wandelden we de heuvel op van waar we een mooi uitzicht hadden over de Katsurarivier die vanaf hier de bergen in slingert. Vervolgens daalden we af richting de Katsura waar we een stukje langs de rivier konden wandelen richting centrum van Arashiyama. Onderweg kwamen we langs een publieke vuilnisbak en aangezien die dingen in Japan zo zeldzaam zijn, moesten we er een foto van nemen om het ons nog goed te kunnen herinneren. Riksja’s passeerden regelmatig en we begonnen alleen maar meer te zweten als we die jongens de karren lopend zagen voorttrekken.
In het centrum van Arashiyama was uiteindelijk niet zo veel te beleven tenzij je nog meer tempels wil zien, maar dat hadden we intussen wel gehad. We konden nog naar het apenpark gaan, waar apen ‘vrij’ leven en je ze zeer dicht kan benaderen. Daarvoor moesten we echter twintig minuten trappen bergop doen en dat was er nu echt te veel aan. Dan maar terug richting hoofdstraat van de wijk die bezaaid ligt met winkeltjes en waar je vaker bezig bent met het ontwijken van andere toeristen dan met rondkijken.
Uiteindelijk was het anderhalf uur later toen we de trein terugnamen richting centrum Kioto. We wandelden terug naar het hotel om onze bagage op te halen en om 17u12 hadden we onze Shinkansen richting Tokio.
Aan die Shinkansen en het openbaar vervoer in Japan in het algemeen zou ik eigenlijk een hele blogpost moeten wijden maar ik zal kort zijn: dit systeem is schrikwekkend efficiënt en een waar genot om gebruik van te maken. Er rijden bijvoorbeeld in de spits 12 sneltreinen tussen Kioto (en Osaka) en Tokio. 2u15 doe je over de afstand van 450 kilometer. Reserveren op voorhand is in principe niet nodig: je koopt gewoon een ticket en stapt op de trein, zo simpel is het.
Om 19u30 kwamen we aan in de grootste stad ter wereld: ons Tokio-avontuur kan beginnen!
Onze mening
Alles bij elkaar geteld hebben we iets meer dan twee volledige dagen gespendeerd in Kioto. Zoals hoger geschreven: van verschillende kanten kregen we het advies om meer tijd te voorzien voor de stad. We zijn echter blij dat we dat advies naast ons neer gelegd hebben. Kioto is mooi en tussen de metropolen Osaka en Tokio was het eens iets anders (hoewel Kioto ook een metropool is) doordat de stad een andere sfeer uitademt. Kioto ligt echter bezaaid met tempels en schrijnen en het hangt er vooral vanaf hoeveel je van die dingen wil zien. Met Osaka bij hadden we bij het verlaten van Kioto zeven complexen gezien en dat was wat ons betreft even voldoende. In Europa reizen we tenslotte ook niet van kerk tot kerk. Achteraf bekeken is Kioto niet ons hoogtepunt geworden, ook tegen de voorspellingen in. Die eer zou weggelegd zijn voor Tokio.
Het bamboebos is een verhaal apart. Het is vooral doordat het zo beroemd is dat we het wilden zien. Dat heb je dan met die clichédingen. Het gevaar bestaat dat ze overroepen zijn en dat is met het bamboebos helaas niet anders. Als je écht geen tijd over hebt in Kioto, schrap het dan. De rit naar en van Arashiyama kost immers ook tijd en de vraag is of het dat waard is. Heb je voldoende tijd, dan kan je van Arashiyama een hele dag maken als je ook de tempels en het apenpark bezoekt.
We overnachtten in Sakura Terrace, op tien minuten wandelen ten zuiden van het station van Kioto. We kozen voor kamer en ontbijt. Het hotel beschikt over een gezellige eetruimte, een terras en publieke baden. Het ontbijt is meer dan behoorlijk. Een aanrader!
