Van een achtbaan naar Godzilla en het drukste kruispunt ter wereld

Tokio is een ware entertainmentstad. Dat hadden we al gezien in Odaiba en Akihabara. Dat was echter nog niet alles. Vandaag kregen we er nog een grote schep bovenop en beseften we nog meer wat een waanzinnige stad dit eigenlijk is.

Met Tokyo DisneySea en Tokyo Disneyland hadden we al heel wat achtbanen en andere attracties achter de kiezen maar daar houdt het in deze metropool niet mee op. Sterker nog: in Tokio zelf staat een zeer grote achtbaan met nog wat andere attracties.

Tokyo Dome City

‘s Ochtends namen we de metro naar de Tokyo Dome, een groot stadion dat plaats biedt aan 55.000 toeschouwers en daarmee is het ook de grootste concertzaal van het land. Het is vooral de thuisbasis van het Yomiuri Giants-honkbalteam. Honkbal is een waanzinnig populaire sport in Japan dus het is niet zo verwonderlijk dat ze een dergelijk groot stadion als thuisbasis hebben.

Het stadion was uiteraard niet de reden om naar hier te komen. Wel het feit dat het deel uitmaakt van Tokyo Dome City, waar ook een pretpark(je) te vinden is. Het pretpark is vrij toegankelijk en je moet per attractie betalen. Het was voor ons vooral bekend omwille van Thunder Dolphin, een megacoaster van Intamin van 80 meter hoog die door een reuzenrad raast.

Aangekomen in het park kochten we meteen tickets voor Thunder Dolphin. Er stond geen wachtrij en de treinen vertrokken zelden helemaal gevuld. Voor het instappen kregen we weer te maken met de gebruikelijke Japanse achtbaanveiligheidsvoorschriften waarbij we tot vier keer gevraagd werden of we niks in onze broekzakken hadden zitten. Die laatste keer kon ik me niet meer inhouden en reageerde ik duidelijk geërgerd. De medewerker bekeek me met een blik die verried dat hij compleet niet begreep waarom ik zo reageerde, maar goed. Nadat de 11 medewerkers (ja, 11 stonden er op het perron) hun goedkeuring hadden gegeven, kon de trein vertrekken.

Wanneer een tachtig meter hoge achtbaan gepropt staat tussen wolkenkrabbers in het centrum van een stad, dan valt die hoogte totaal niet meer op en is die geen issue meer bij de beleving van de rit. Uiteindelijk ging het ook maar om de credit, want afgezien van het feit dat zo’n grote achtbaan zomaar in een stad staat is de baan niet noemenswaardig. Hij was gewoon eens leuk om te doen en dat was het.

Na ons ritje wandelden we nog wat rond in Tokyo Dome City en het aanpalende shoppingcenter om weer wat af te koelen.

Shinjuku

Het moment dat we naar het treinstation vlak bij Tokyo Dome City wandelden, werden we omgeven door vooral mannen met zwarte broek en wit hemd. Het lijkt wel of het het Tokio-uniform is voor de werkende mens, want telkens in de spits komen ze met duizenden uit de grond gekropen of verdwijnen ze erin als een gigantische kolonie mieren. Als je de weg kwijt bent naar het station: volg de mieren en je komt er vanzelf wel.

Het station van Suidobashi bleek enorm druk te zijn en de spanning steeg dan ook gestaag. We wilden hoe dan ook toestanden vermijden waarbij de treinen afgeladen vol zitten en ze toch maar bij duwen om iedereen er in te krijgen. We zaten duidelijk op een drukke lijn, maar gelukkig hebben we het er goed van af gebracht. Het station van Shinjuku is een waar doolhof en er heerst een drukte van jewelste. Het is het drukste treinstation ter wereld met dagelijks meer dan twee miljoen passagiers. Ter vergelijking: het drukste station van België is Brussel-Noord met zo’n 61.000 passagiers per dag. In Nederland is dat Utrecht Centraal met dagelijks zo’n 186.000 passagiers.

Shinjuku is één van de 23 speciale wijken en misschien wel één van de bekendste en spectaculairste. Het is vooral bekend van het gebied met torenhoge neonreclames en led-schermen, maar dat was voor later. Eerst zouden we een wandeling doorheen de wijk maken met als doel de Metropolitan Government Building, het stadhuis van Tokio eenvoudig uitgedrukt. Niet dat het gebouw zo speciaal is maar het bestaat uit twee torens die elk een uitzichtsplatform hebben dat gratis te bezoeken is. Het is slechts één van de vele mogelijkheden om Tokio van bovenaf te zien, maar het is dus wel veruit de enige gratis optie.

Op onze wandeling naar het gebouw werden we nog eens gewezen op hoe netjes Tokio is toen twee mensen de voetpaden aan het schrobben waren. Het blijft ongelooflijk en dat is ook één van de dingen die we het hardst missen bij ons.

Tokyo Metropolitan Government Building

Zelfs Londen, Parijs en New York zijn klein in vergelijking met Tokio.

Al snel vonden we de weg naar de ingang van het indrukwekkende gebouw. Omdat er haast geen wachtrijen waren, besloten we beide torens te bezoeken omdat de uitzichten net weer anders zijn. We begonnen met de North Tower van waar het uitzicht al fantastisch was. Heel wat punten die we eerder bezocht hadden werden van bovenaf zichtbaar. Het is hier voor het eerst dat we effectief konden zien hoe enorm uitgestrekt deze stad is. Zelfs Londen, Parijs en New York zijn klein in vergelijking met Tokio.

Met de lift gingen we weer naar beneden en vervolgens gingen we naar de lift van de South Tower. Zoals gezegd: het uitzicht is niet héél verschillend maar wel een beetje omdat de ene toren altijd in de weg staat van de andere voor een bepaald deel van de stad. Eerder op het observatieplatform van Fuji TV in Odaiba hoopten we de Fuji-berg, de wereldberoemde en majestueuze vulkaan, te zien en hier hadden we opnieuw die mogelijkheid, maar door klimatologische omstandigheden was de reus ook nu weer helaas niet te zien. Gelukkig hadden we al gezien hoe gigantisch hij was toen we er langs reden van Kioto naar Tokio.

Entertainmentdistrict

De wolkenkrabbers van Shinjuku vormen het decor van het grootste entertainmentgebied van de stad. Ten noordoosten van het station ligt een gebied dat zich kan meten met Times Square in New York of het zelfs van tafel veegt. Gigantische neonreclames en led-schermen domineren de brede straten met als absoluut hoogtepunt van ongelooflijkheid Godzilla Street, een straat die leidt naar Hotel Gracery waar Godzilla himself op een gebouw lijkt te staan en gevaarlijk brult.

We wandelden even rond hier, maar ook niet te lang want op den duur heb je het wel allemaal gezien, lieten ons verwonderen en wandelden terug naar het station van Shinjuku. Volgende halte: alweer een Times Square, deze keer in speciale wijk Shibuya.

Shibuya

Nog zo’n wijk die we absoluut gezien moesten hebben was Shibuya. Vanaf Shinjuku deden we er zo’n tien minuutjes over per trein. In Shibuya vindt de shoppingfan alles wat zijn hartje begeert en opnieuw word je omvergeblazen door gigantische reclames tegen de gebouwen. Waar wij voor kwamen was echter Shibuya crossing, het zelfverklaarde drukste kruispunt ter wereld voor voetgangers. Dat het een belevenis is, is zeker, want volgens mij wordt de helft van de drukte al gevoed door honderden toeristen die het spektakel willen zien zodra de verkeerslichten op groen springen. Het is een kruispunt dat geheel autovrij gemaakt wordt wanneer het groen wordt voor voetgangers waardoor ze horizontaal, verticaal en diagonaal oversteken. Het lijkt chaos te zijn, maar wanneer je beter kijkt, zie je voor de zoveelste keer dat het georganiseerde chaos is.

De beste plaats om het schouwspel te overzien is de Starbucks die pal aan het kruispunt zit. Op de eerste verdieping kan je de boel mooi bekijken, en dat hebben we dan ook maar gedaan. We hadden wel de indruk dat het op ons bezoek niet zó druk was, ofwel hadden we het ons grootser voorgesteld. Neemt niet weg dat het aangenaam entertainment was.

Lang zijn we er niet gebleven, want met een bezoek aan Shinjuku én Shibuja op dezelfde avond krijg je een overload aan drukte en dan is het leuk om weer naar de rust van je hotelkamer te kunnen.

Onze mening

Tokio heeft zich weer van zijn bizarste kant laten zien vandaag. Met een mega-achtbaan in het midden van de stad, Godzilla die op een gebouw gevaarlijk naar beneden kijkt en torenhoge neonreclames bewijst de stad dat het écht alles in huis heeft om een mens bezig te houden. Nogmaals waren we aangenaam verrast!