Lang geleden dat ik nog in de pen moest kruipen, maar voor deze reis beginnen we daar weer graag aan. Zoals al gezegd zal deze V.S.-reis voor Sofie en mij voorlopig de laatste zijn. Dat geldt wellicht voor Robin en wie weet ook Nathalie niet.
[dropcap]V[/dropcap]anmorgen liep alles op wieltjes: we waren te vroeg wakker, daardoor te vroeg klaar, de taxi was te vroeg waardoor we een trein vroeger konden nemen en uiteindelijk waren we 4 uur voor opstijgen in Brussels Airport. Dat alles zo goed liep, moest wel een keerzijde krijgen en dat gebeurde ook: bij het inchecken kregen we te horen dat onze vlucht naar Chicago van 11u vertraagd was tot wellicht 14u, een serieuze tegenvaller aangezien we zo toch heel,wat tijd verloren in Chicago.
Uiteindelijk stegen we rond 14u30 effectief op en rond 16u lokale tijd zetten we weer voet op Amerikaanse bodem (het begint trouwens al aardig op thuiskomen te lijken). De migratiecontrole liet ook nog een tijd op zich wachten waardoor we uiteindelijk pas rond 17u45 de luchthaven konden verlaten met de metro.
Tussen haakjes volstrekt nutteloze weetjes: van de 5 keer die we nu naar de V.S. zijn gevlogen, gebeurde dat 3 keer met vertraging waarvan Chicago daar 2 keer voor iets tussen zat. Bovendien zijn we 3 keer in O’Hare geweest en is dit de enige keer dat we het niet op een lopen moesten zetten.
Na een lange metrorit naderde de erg imposante skyline van de Windy City; een goed half uur later konden we kennismaken met de stad. De eerste indruk kon alvast tellen: nog nooit zagen we zo’n imposante gebouwen met zo’n gevarieerde architectuur. Dit moet de meest indrukwekkende stad zijn qua uitstraling die ik ooit gezien heb.
We checkten vlot in in Hotel 71, gelegen aan de Chicago River, pal tussen de wolkenkrabbers (het hotel zelf mag er ook zijn qua hoogte). Het was al voorbij 19u en hoewel we al aardig moe waren, besloten we toch nog een eerste verkenningstocht te doen aangezien we al heel wat tijd kwijt waren.
We startten onze wandeling aan de Chicago River en maakten kennis met Michigan Avenue met bijnaam The Magnificent Mile, waarover morgen meer. Daarna liepen we verder naar de Navy Pier die uitsteekt in het Michiganmeer, een van de 4 grote meren. Navy Pier valt het best te vergelijken met Fisherman’s Wharf in San Francisco. Het is een heel gezellige plaats met prachtig uitzicht over het Michiganmeer en een deel van de skyline van Chicago.
Bekaf maar blij de wandeling nog gemaakt te hebben, arriveerden we rond 22u terug in het hotel en kon onze welverdiende rust beginnen.
4 reacties
Niet leuk dat jullie zoveel vertraging hebben opgelopen. 5 uur is echt wel veel als je nog vanalles wilde doen bij aankomst. Toch leuk om te horen dat het jullie daar nu al zo goed bevalt! Geniet ervan en wij blijven meelezen hier aan de andere kant van de wereld!
Goh seg… ben al jaloers en heb nog maar 6 foto's gezien 🙂 Geniet er van!!! Die 5 uurtjes vertraging ben je zo vergeten! X
Klinkt super allemaal!! Ik ben nog niet in Chicago geweest, maar als ik dit zo lees, vermoed ik dat New York jullie dan ook wel zal bevallen. Wordt interessant de twee met elkaar te vergelijken! 🙂 Geniet er nog van! Ik blijf ook – stikjaloers – meelezen! 🙂
Inderdaad, weeral vertraging. Typisch voor de VS zeker? Ik mocht het helaas ook ondervinden in mei, en toen was ik helemaal alleen ! :p
Nu, geniet van Chicago, ik hoorde al dat het een toffe stad is, en uiteraard van al de rest. New York is als een pretpark op z'n eigen, inclusief wachtrijen en zotte controles, dus Geert, geen stress als je voor de zoveelste keer je zak moet laten controleren, je vingers laten lezen, of een scanner trotseren 😉
En qua weer zal het wel goed zitten zeker daar in het noordoosten met hun hittegolf ;-). Veel slechter dan hier kan het moeilijk he 🙂
Geen reacties mogelijk.