Niagara Falls

Tijd om Sandusky en ook Ohio te verlaten dus vertrokken we met Robin voor de eerste keer aan het stuur naar Niagara Falls in New York. Onderweg reden we nog een klein stukje door Pennsylvania.

[dropcap]N[/dropcap]a een rit van iets meer dan vier uur kwamen we aan in Niagara Falls. We checkten onmiddellijk in en gingen op pad. Omdat de Rainbow Bridge die de verbinding maakt tussen de V.S. en Canada vlak aan ons hotel ligt, besloten we meteen te voet de oversteek naar Canada te maken. De Niagara Falls bestaan eigenlijk uit 3 delen, maar je kan er gemakkelijk 2 van maken: de American Falls en de Horseshoe Falls. De eerste ligt op Amerikaanse bodem en is de kleinste, de tweede ligt in Canada en is de grootste: 90% van het water dondert hier af. Bovendien heb je vanuit Canada het mooiste zicht op beide watervallen.

Migratie met onze reispassen in Canada verliep zeer vlot en al snel konden we langs de kant tot aan de Horseshoe Falls wandelen. Onderweg kregen we ook een mooi zicht op de American Falls. Het was inmiddels bloedheet geworden en het Blankenberge-gehalte steeg met de minuut. Dat maakt van Niagara Falls tegelijk ook absoluut een irritante plaats: er is veel te veel volk en de promenade in Canada is lelijk. Bovendien staan de wolkenkrabbers er zo dicht tegen de watervallen dat de magie van het indrukwekkende schouwspel grotendeels verloren gaat. Gelukkig houdt men aan de zijde van de V.S. wel rekening met het natuurschoon: daar begint de bebouwing veel verder van de afgrond zodat het natuurgehalte er veel groter is. Alleen jammer dus dat je het mooiste zicht vanuit Canada hebt. Aan de andere kant: we hebben vandaag onze eerste stappen in Canada gezet en da’s ook wel lollig. Aangekomen aan de afgrond bij de Horseshoe Falls werden we al snel kletsnat door het verstuivende water.

Tijd om terug te keren naar de V.S. Via de Rainbow Bridge moesten we eerst 50 cent betalen om Canada te mogen verlaten en passeerden we ook nu weer langs migratie, deze keer van de V.S. Opnieuw reispascontrole en de gebruikelijke vragen voor we verder mochten. Nu was een dichtere blik op de American Falls aan de beurt en zoals al aangehaald was het verblijf aan deze kant van de rivier veel aangenamer. Na wat twijfel besloten we toch een boottocht te maken met de legendarische Maid of the Mist die ons langs te American Falls tot aan de Horseshoe Falls bracht. Met een blauwe poncho stapten we op de boot en kon het belachelijk ogende avontuur beginnen. Vooral de passage langs de Horseshoe Falls was indrukwekkend. De waterval is niet zo hoog (amper 52 meter) maar de lengte en vorm (hoefijzer) zijn bijzonder majestueus. Dankzij de poncho’s bleven we min of meer droog; een verblijf aan de voet van de waterval is als een tijdje in een stevige regenbui staan.

Na de boottocht liepen we nog naar enkele panoramapunten en aten we iets bij Denny’s.

Persoonlijk ben ik blij de Niagara Falls gezien te hebben, maar ik kan niet zeggen dat ik compleet van de kaart ben. Het is één van de 2 plaatsen die we de voorbije 5 jaar bezochten in de V.S. waar het irritant is om te lopen door de gigantische drukte (Yosemite NP was die andere plek). Bovendien hebben we inmiddels al zo veel natuurpracht gezien hier, dat we echt wel kunnen stellen dat er mooiere en indrukwekkendere dingen te zien zijn in de V.S., waarmee ik de watervallen ook weer niet wil minimaliseren. Een toch met de Maid of the Mist is leuk maar ik beschouw het nu ook weer niet als absolute must. Achteraf bekeken is een halve dag hier precies lang genoeg. Wie ooit naar Niagara komt en wil varen met de Maid of the Mist: ga aan boord aan Amerikaanse zijde; dan spaar je zo’n 4 dollar per persoon uit t.o.v. opstappen aan Canadese zijde.

Morgen is een rijdag: we hebben een afstand van bijna 8 uur rijden voor de boeg tot in slaapplaats Warrenton, Virginia.